16 februari 2008
Bellen, internetten, over straat lopen, iedereen is bijna elk moment van de dag te volgen. Een Amerikaanse journaliste wilde weten of het mogelijk is om in de 21ste eeuw anoniem te leven. Ze ging een week 'undercover'. Catherine Price had geld voor een week, maar kreeg al problemen bij het aankopen van een prepaid telefoon. De winkel wilde haar gegevens hebben. Uiteindelijk kon ze bij een andere winkel terecht die zelf een valse naam voorstelde. Ze maskeerde haar nummer, kocht een prepaid gesprekskaart, waardoor alleen dat nummer in de gegevens van de telefoonmaatschappij zichtbaar was. Om anoniem te internetten gebruikte ze 'Anonymizer', een commerciële versie van Tor. ISP's kunnen hiermee niet zien welke websites hun abonnees bezoeken. De gegevens zijn wel toegankelijk voor Anonymizer zelf, al stelt het bedrijf die gegevens niet te bewaren. Enige oplossing: gebruik van publieke Wi-Fi hotspots of de draadloze verbinding van de buren. En dan volgt er nog een hele hoop werk: anonieme mail, chat en voip. Vervolgens het informeren van instanties waarin ze verbood haar privacy-informatie uit te wisselen. Vervoer was een ander (en misschien wel het belangrijkste) probleem waar Price tegen aanliep. Om aan camera's te ontsnappen droeg ze een zonnebril en petje. Met de trein of bus gaan was geen optie, omdat die te zwaar gecontroleerd worden. Het gebruik van tolwegen was 'not done', omdat teveel camera's zijn opgesteld. Uiteindelijk bleek carpoolen een uitkomst te bieden.
Price schrijft waarom ze het onderzoek deed; ze is uiterst geschrokken van een aantal feiten over privacy in de Verenigde Staten en daarbuiten: 'Last year, 127 million sensitive electronic and paper records (those containing Social Security numbers and the like) were hacked or lost—a nearly 650 percent increase in data breaches from the previous year. Also last year, news broke that hackers had stolen somewhere between 45 million and 94 million credit- and debit-card numbers from the databases of the retail company TJX, in one of the biggest data breaches in history. Last November, the British government admitted losing computer discs containing personal data for 25 million people, which is almost half the country’s population. Meanwhile, some privacy advocates worry that the looming merger between Google and the Internet ad company DoubleClick presages an era in which corporations regularly eavesdrop on our e-mail and phone calls so they can personalize ads with creepy precision. Facebook’s ill-fated Beacon feature, which notifies users when their friends buy things from Facebook affiliates, shows that in the information age, even our shopping habits are fit for public broadcast. Facebook made Beacon an opt-in service after outraged users demanded it do so, but the company didn’t drop it completely. Then we have Donald Kerr, the principal deputy director of National Intelligence, who proclaimed in a speech last October that 'protecting anonymity isn’t a fight that can be won'. Privacy-minded people have long warned of a world in which an individual’s every action leaves a trace, in which corporations and governments can peer at will into your life with a few keystrokes on a computer. Now one of the people in charge of information-gathering for the U.S. government says, essentially, that such a world has arrived'. Ze was dan ook zeer enthousiast om het privacy-experiment uit te voeren. Afgesproken werd dat ze een week lang zou proberen zo anoniem mogelijk te blijven, terwijl ze toch een normaal leven zou leiden. Ze wilde dus 'hide in plain sight'. Ze wist dat het niet makkelijk zou zijn om de technologische en wettelijke doolhof te ontwijken en dat ze dus hulp nodig had een privacy-expert die haar voldoende informatie kon bieden om de week door te komen. Die informatie vond ze bij Chris Jay Hoofnagle, een privacy expert die bij het Electronic Privacy Information Centre in Washington gewerkt had. Hoofnagle had hetzelfde gedaan, gedeeltelijk als hobby en gedeeltelijk om te zorgen dat hij niet gevonden kon worden door oude tegenstanders. 'When moving to San Francisco two years ago, I deliberately gave my new address to no business or government entity', zo zei hij. 'As a result, no one really knows where I live'. Hij houdt niet zijn kantooradres aan Berkeley's Boalt Hall School of Law verborgen. En informatie kreeg Price: 'Pay for everything in cash. Don’t use my regular cellphone, landline or e-mail account. Use an anonymizing service to mask my Web surfing. Stay away from government buildings and airports (too many surveillance cameras), and wear a hat and sunglasses to foil cameras I can’t avoid. Don’t use automatic toll lanes. Get a confetti-cut paper shredder for sensitive documents and junk mail. Sign up for the national do-not-call registry (ignoring, if you can, the irony of revealing your phone number and e-mail address to prevent people from contacting you), and opt out of prescreened credit offers. Don’t buy a plane ticket, rent a car, get married, have a baby, purchase land, start a business, go to a casino, use a supermarket loyalty card, or buy nasal decongestant'. Na het gesprek dacht Price erover om die week maar te laten zitten, maar ze zette door met de hiervoor genoemde ervaringen als gevolg. Volgens Hoofnagle had ze het die week goed gedaan, maar: 'But his approval seemed less satisfying when I considered all the aspects of my life that made it easier to minimize my digital trail. I don’t use pay-per-view or FasTrak. I don’t work in an office, which would require an ID card and logging on to and e-mailing from company computers. I don’t play online games, visit chatrooms, or sell things on eBay. I’ve never been married or arrested, or owned property or a business, so few public records are associated with my name'. En uiteraard informatie die al vindbaar is via Internet, blijft. En daarbij: de zekerheid dat haar anonimiteit bewaard was gebleven had ze niet. Want wie weet….
