“DNA digital storage” verwijst naar elke mogelijkheid om digitale data op te slaan in DNA, dat is geproduceerd door gebruik te maken van “commercially available oligonucleotide synthesis machines for storage and DNA sequencing machines for retrieval”. Het opslagsysteem in DNA is veel compacter dan de huidige magnetische tape of hard drives, omdat de dichtheid van DNA vele malen groter is. Het heeft ook een erg lang leven, zodat de data in stand blijven, tenminste zolang het DNA op een koude, droge en donkere plaats wordt beheerd. Aangezien DNA een universeel en fundamenteel biologisch opslagmechanisme is, is de kans op onleesbaarheid van het medium in de toekomst niet zo heel erg groot (afhankelijk uiteraard van de bewaarcondities). Onderzoekers noemen de opslagmethode “apocalypse-proof” omdat “after a hypothetical global disaster, future generations might eventually find the stores and be able to read them.” Het is echter ook een erg langzame methode want “the DNA needs to be sequenced in order to retrieve the data”. De methode is dus vooral interessant voor data die een lage retrieval graad hebben, weinig worden gebruikt dus, zoals grote hoeveelheden wetenschappelijke data of “long-term archival data”. Over dat laatste s te discussiëren, maar een interessante opslagmethode is het in ieder geval.
Hieronder staat een korte presentatie van Nick Goldman, van het European Bioinformatics Institute, waarin het hele procede van DNA opslag uit de doeken wordt gedaan. Zeer interessant en het kijken waard. Het duurt iets langer dan een kwartier en de kijker weet dan in ieder geval meer dan dat het erg duur is.