Babak Amir Parviz, een associate professor electrical engineering verbonden aan de universiteit van Washington in het Amerikaanse Seattle, heeft een prototype van een contactlens ontworpen die beelden en berichten projecteert in je gezichtsveld, als een soort virtueel scherm. Het onderzoek staat in het blad Journal of Micromechanics and Microengineering. Parviz werkte samen met de ophthalmoloog Tueng Shen (van zijn eigen universiteit) en onderzoekers van de Universiteit van Aalto in Finland, geleid door Markku Sopanen.
Parviz draagt zelf contactlenzen en specialiseert zich in het ontwerpen van nanodeeltjes, die tot duizend keer dunner zijn dan een menselijk haar. Hij vat het zo samen in Discovery News: ‘Five years ago, it was something like science fiction. When we started to discuss integrating things into a contact lens, people were laughing’, zo zei hij. ‘Now it’s real’.
Zijn heeft de contactlens gemaakt uit minicomponenten, waaronder een elektronisch circuit, een antenne en in het midden een piepklein ledlampje dat oplicht als het een draadloos signaal binnenkrijgt. Omdat de afstand tussen de pixel en het oog zo klein is, kan het menselijk oog deze beelden niet zien. Daarom ontwikkelde het team een superdunne tweede lens waardoor de mens het licht van het ledlampje wel helder kan zien.
Voorlopig kan het ledlampje maar één pixel projecteren. De lens is dus nog vrij eenvoudig. Maar in de toekomst moet de contactlens meerdere pixels laten zien, om zo uiteindelijk hele pagina’s informatie te kunnen lezen. ‘Being able to display information and images directly into the field of vision via contact lens would be useful in a number of ways’, stelt Parviz. ‘The devices could be used for navigation, for gaming, and even as a way to monitor someone’s health and safety. It could also be a super sneaky way to access info while carrying on a conversation’.
De eerste experimenten op konijnen verliepen naar wens. ‘We have been able to build the whole system and test it on rabbits, on live eyes, and show that this works and it’s safe’, vat Parviz samen.
Voordat afbeeldingen echt op het netvlies geprojecteerd kunnen worden, moet er nog veel gebeuren. ‘This early system is still extremely rudimentary’, stelt Parviz. ‘The computerized lens is made from polyethylene terephthalate (PET), a hard plastic that doesn’t allow airflow to the eye, limiting usage to only a few minutes. Although the device could be powered from about three feet away when outside the eye, that distance narrowed to about an inch when the contact was in an actual eye. While a single pixel lighting up could potentially be useful as a warning, without the focusing micro-lenses, the rabbits only saw a blurry shadow’.
De onderzoekers gaan deze uitdagingen te lijf. ‘We are working on combining the flat micro-lens technology that can focus light with the computerized device in the lab. We would like to increase the pixel count, refine the antenna design, widen the wireless range, and get the components into a softer, more flexible material. If we can make them as comfortable as normal contact lenses, you don’t feel you’re wearing them’, zo vervolgt Parviz. ‘Contacts would allow users to take their displays with them anywhere, hands and headset-free. In a sense, it’s the ultimate electronic gear that is totally unnoticeable’.
Het zal nog wel een jaar of tien duren voor er iets praktisch ligt.
