20 januari 2006
De IFPI (International Federation of Phonographic Industries), de belangenbehartiger van platenmaatschappijen, heeft een onderzoek uitgevoerd waaruit volgens deze instantie blijkt dat vorig jaar in Engeland en Duitsland de illegale muziekdownloads zijn ‘ingehaald’ door legale, betaalde downloaddiensten. De organisatie ontdekte dat van de internetters vijf procent regelmatig muziek van een internetwinkel afneemt, terwijl slechts vier procent zich aan het uitwisselen via P2P-netwerken (als Kazaa) zou bezondigen. De Engelsen zouden vorig jaar 26 miljoen nummers hebben gekocht, mede dankzij de explosieve groei van online muziekwinkels, die inmiddels twee miljoen nummers zouden aanbieden. ‘Music fans downloaded 420 million single tracks from the internet last year’, stelt IFPI baas John Kennedy. ‘Legitimate digital music business is steadily pushing back on digital piracy’, zo gaat hij verder. Download Sites als P2Pnet doken vol enthousiasme op de mogelijkheid om ook deze IFPI-cijfers weer als klinkklare onzin af te doen. ‘Echoing hollowly would be a more accurate phrase, and that’s entirely due to the fact the Big Four – Sony BMG, Vivendi Universal, Warner Music and EMI – are sticking to their physical 1970s business model in the digital 21st century. The cartel is trying desperately to compete with independent music sites and the P2P networks by selling low quality compressed digital music tracks at sky-high $1 and up prices. But music lovers continue to get their fixes for free on the networks, or for pennies and cents on one or other of the indie download sites. But the Big Four must needs keep up their pretence that sales of their cookie-cutter product through the handful of sites they support and supply are significant, hence the outpourings of their IFPI’.
Het gemiddelde aantal via P2P aangeboden tracks ligt echter veel hoger: in september noteerde de research van Big Champagne maar liefst 2.789.154.393 beschikbare songs. Dit is ruim duizend maal het winkelaanbod en ruim driemaal zoveel als wat de platenbazen beweren. In ons eigen land wordt slechts een op de zestien downloads betaald; in de rest van Europa is dat zeker niet veel mr. Ook over het consumptiepatroon van betalende klanten wordt met geen woord gerept, maar het is welhaast zeker dat gebruikers van de uitwisselingsnetwerken veel meer downloaden dan degenen die per nummer moeten betalen. Volgens IFPI download 6 % van de internetters veelal legaal; 5 % doet dat via illegale P2P-netwerken. Wat de resterende 89 % die blijkbaar helemaal niets download doet, is niet helemaal zeker. Dit laatste percentage is volstrekt onrealistisch. Opmerkelijk genoeg beklaagde de IFPI zich wel over het gebrek aan effect van de vele rechtszalen tegen downloaders. In 2004 en 2005 werden in zeventien landen zo’n 20.000 rechtszaken aangespannen, zonder dat het effect op het aantal downloaders had. Alleen al deze cijfers zijn opmerkelijk: volgens de RIAA werden de P2P-gebruikers door de processen met duizenden tegelijk van de filesharingnetwerken verjaagd. Blijkbaar niet, volgens de ontkenning door de collega’s van de IFPI. Kennedy spreekt zichzelf echter tegen wanneer hij toegeeft dat de platenmaatschappijen hooguit de situatie enigszins kunnen beheersen. Het IFPI-rapport is wat dat betreft ook duidelijk: ‘Illegal activity on peer-to-peer networks has stayed static in the last year. The challenges we now face are far too big for any complacency. In particular we need more cooperation from service providers and music distributors, to help protect intellectual property and contain piracy’. Het belang voor de muziekindustrie is ook gigantisch. Volgens het IFPI-rapport genereren de platenmaatschappijnen ‘$1.1bn from downloads last year, and this method of buying is expected to account for 25 per cent of the global music industry by 2010’.
