De crisis van nu is niet zo erg als in de jaren ’80. Er zijn immers minder werklozen dan toen, we hebben een minder grote staatsschuld, de inflatie is veel lager en de export blijft hoger. Er is echter wel een fundamenteel verschil: de besturende elite wereldwijd faalt als nooit tevoren en de vertrouwenscrisis als gevolg daarvan is enorm.
In het afgelopen decennium heeft iedere ‘systeem-organisatie’ in de samenleving (in Nederland, maar ook wereldwijd) zichzelf het imago van corrupt, incompetent, amoreel, onbetrouwbaar en niet integer bezorgd. Denk aan:
- het graaien in de top van het bedrijfsleven;
- overmatige onkostenvergoedingen en ‘gouden handdrukken’ bij bestuurders van publieke en private instellingen;
- duistere transacties in de vastgoedwereld met het doel beleggers een poot uit te draaien;
- frauduleuze transacties door directeuren van woningcorporaties;
- negeren van wettelijke regels door overheden;
- het ontlopen van verantwoordelijkheid door kerkelijke leiders voor bekend misbruik van jongeren door religieuzen;
- het doen van allerlei politieke beloften om die vervolgens te negeren;
- wetenschappers, die door idealen en financieel gewin verblind, de waarheid van onderzoeksresultaten geweld aan doen; en
- het weglopen voor politieke verantwoordelijkheid als ‘slechte’ tijden aanbreken.
